سرِ حضرت یحیی(ع)، حسین وار، به خاطر شهوت رانی پادشاهی یهودی،

در شهرها گردانده شد؛ (4) حضرت عیسی(ع) نزدیک بود که به خاطر خیانت یکی

از نزدیکانش،توسط یهودیان به صلیب کشیده شود. یهودیان حتّی حضرت دانیال(ع)

را همراه با یک شیر به شدّت گرسنه، در چاهی انداختند؛ امّا شیر، پیامبر خدا را نخورد.
یادآوری می کنیم که امام حسین(ع) نیز فرزند بزرگترین پیامبر الهی(ص) بودند که به

دست شمرصفتان به شهادت رسیدند.جالب توجّه است که در بسیاری از

«پیامبر کُشی»ها، یهودیان منحرف، نقش بسیاری داشتند. تا جایی که خداوند چندین بار

به قتل ناحق آنها اشاره کرده است.(5)  «بنی اسرائیل پیامبران را مى ‏کشتند و این در حالى

بود که دو پیامبر دیگر ایستاده منتظر کشته‏ شدن بودند، و دو پیامبر را مى ‏کشتند

در حالى که چهار پیامبر دیگر ایستاده بودند تا آنکه چه بسا در یک روز هفتاد پیامبر را

مى‏ کشتند و بازار کشتار آنها تا پایان روز برقرار بود.»(6)

بازگشت اسماعیل صادق الوعد(ع) برای انتقام

امّا در میان کسانی که انتقام از خونش به تأخیر افتاده است و در روایات از ایشان اسم

برده شده، نام «اسماعیل صادق الوعد»(ع) می درخشد. ایشان اسماعیل نبی فرزند

حزقیل نبی(ع) بودند و قوم بنی اسرائیل جنایت را درباره ی ایشان به حدّی رساند که پوست

صورتشان را کندند. در این هنگام خداوند که به غضب آمده بود، خواست انتقام بگیرد؛

امّا حضرت اسماعیل صادق الوعد(ع) چنین درخواستی از خداوند کرد:

«پروردگارا از بندگانت عهد و میثاق گرفتى که تو را ربّ و پروردگار دانسته و حضرت

محمّد (صلّى اللَّه علیه و آله) را پیغمبر، و اوصیاء گرامش را ولىّ بدانند و به بهترین مخلوقاتت

خبر دادى که امّتش با حسین بن على(ع)  بعد از پیامبر چه خواهند نمود و به

حسین (ع) وعده دادى که به دنیا برگردانده مى ‏شود تا خودش از آن قوم

جفا کار انتقام بگیرد و حاجت من به تو اى پروردگارم آن است که من را نیز به دنیا

برگردانى تا انتقام خود را از ظالمین بگیرم؛ همان گونه که حسین (ع) را به دنیا بازخواهی گرداند.»

بدین ترتیب خداوند به ایشان وعده داد که در دوران ظهور کبرا، همراه با امام حسین(ع)

به دنیا بازگردند.(7) لازم به ذکر است که حضرت اسماعیل(ع) تنها پیامبری نیست که

با امام حسین(ع) رجعت می کند، بلکه امام صادق(ع) فرمودند که همراه با امام حسین(ع)،

هفتاد پیامبر از پیامبران بنی اسرائیل بازخواهند گشت.(8)

پی نوشت:
* اصطلاح تأویل به معنای «تفسیر کلام به معنای نخستینش» زمانی که برای آیه های قرآن به کار گرفته می شود به معنای باطنی قرآن اشاره دارد و وقتی برای دیگر واژه ها به کار گرفته می شود منظور معنای حقیقی کلمه است؛ معنای سرّی و مخفی آن. همه ی مفسران معتقدند که آیات قران معنایی ظاهری و معنایی باطنی دارد و تأویل، که فقط امامان(ع) از آن با خبر هستند، به معنای حقیقی و باطنی قرآن و کلمات اشاره دارد.
1.    عیاشى، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی - تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اوّل، 1380 ق. ج 1، ص 180؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5.
2.    قمی، عبّاس، «مفاتیح الجنان»، ذیل دعای ندبه، معادل این عبارت: «این الطالب بذحول الانبیاء و اولاد الانبیاء»
3.    روایتی است از وهب بن منبه، کسی که داستانهای یهودیان را برای مسلمانان (با کم و زیادش) نقل می کرد. این روایت را شیخ صدوق در کتابش آورده است. ن.ک به: ابن بابویه، محمد بن على، علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى - ایران ؛ قم،  انتشارات مؤمنین‏، چاپ: اول، 1380ش.ج‏1، ص: 285.
4.    إثبات الوصیة للإمام علی بن ابی طالب ع، ص: 86.
5.    بقره: 61؛ آل عمران: 181؛ نساء: 155.
6.    روایت از امام باقر(علیه السلام). کلینى، محمد بن یعقوب، بهشت کافى / ترجمه روضه کافى - قم، سرور، چاپ: اول، 1381ش.ص155.
7.    روایت از امام صادق(علیه السلام). ابن قولویه، جعفر بن محمّد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنى تهرانى، تهران، انتشارات پیام حق‏، چاپ اوّل، 1377، صص 99، 100.
8.    مجلسى، محمّد باقر بن محمّد تقى، مهدى موعود ( ترجمه جلد 51 بحار الأنوار)، تهران، چاپ بیست و هشتم، 1378، ص 1220.

ادامه دارد...